اثربخشی طرح واره درمانی در درمان زنان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی طرح واره درمانی در درمان زنان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام شد. دراین پژوهش، از طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه استفاده شده است. تعداد 5 بیمار به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به مدت 20 جلسه تحت درمان انفرادی با مدل طرح واره درمانی یانگ قرار گرفتند و مرحله پیگیری نیز، دو ماه پس از پایان درمان دنبال شد. به منظور گردآوری داده ها ازمصاحبه تشخیصی جامع بین المللی(cidi)، پرسشنامه بالینی چند محوری میلون(mcmi-iii)، پرسشنامه هراس اجتماعی(spin )، مقیاس اضطراب اجتماعی لیبوویتز(lsas)، پرسشنامه فرم بلند طرح واره یانگ(ysq-l2)، پرسشنامه اجتناب یانگ-رای(y-rai)، پرسشنامه جبران یانگ(yci)، مقیاس ترس از ارزیابی منفی(bfne)، مقیاس خودکارآمدی عمومی(gse-10) و پرسشنامه کیفیت زندگی(sf-36) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش بهبود تشخیصی و معناداری بالینی استفاده گردید. نتایج نشان دهنده آن بودند که طرح-واره ها درمانی، موجب کاهش فعالیت طرح واره های ناسازگار اولیه در تمامی حوزه های طرح واره و متعاقب آن سبب کاهش معنادار آماری و بالینی در آماج های اصلی درمان (ترس و اجتناب) می شود. طرح واره درمانی در درمان اختلال اضطراب اجتماعی زنان از کارآیی و اثربخشی لازم برخوردار است.